WITAMY NA OFICJALNEJ STRONIE

SZKOŁY PODSTAWOWEJ NR 3 IM. MARII KONOPNICKIEJ W KROŚNIE

godlo-polski

PSYCHOLOG I PEDAGOG

Psycholog i pedagog w szkole, to osoby które:

  • dbają o dobre relacje w całej społeczności szkolnej,
  • pomagają w przypadku występowania problemów,
  • wspierają uczniów w rozwiązywaniu konfliktów,
  • pomagają w nauce,
  • współpracują z nauczycielami, rodzicami oraz z pomocowymi instytucjami

 

Drogi uczniu możesz zwrócić się do psychologa lub pedagoga jeżeli:

  • Potrzebujesz porozmawiać (coś cię martwi i nie wiesz do kogo się zwrócić o pomoc; niepokoi cię sytuacja w domu rodzinnym; chcesz komuś pomóc, a nie wiesz jak się do tego zabrać);
  • masz trudności w nauce;
  • masz problem z porozumieniem się z rówieśnikami;
  • chcesz podzielić się swoją radością, sukcesem, czy osiągnięciami

 

Drodzy Rodzice:

  • Niepokoi Was zachowanie dziecka?
  • Chcecie porozmawiać o Waszym dziecku i relacjach z Nim?
  • Otrzymujecie niepokojące sygnały od dziecka?
  • Wasze dziecko ma trudności w nauce?
  • Nie wiecie, gdzie szukać pomocy?

 

Godziny pracy psychologa:

Zapraszam:

Środa: 9.30 – 15.00

Piątek: 8.00 – 14.00

 

W celu ustalenia dogodnego terminu spotkania proszę o kontakt za pośrednictwem dziennika elektronicznego.

 

Godziny pracy pedagoga/pedagoga specjalnego:

Zapraszam:

Poniedziałek: 8.15 – 14.15

Wtorek: 8.15 – 14.15

Środa: 9.15 – 15.00

Czwartek: 7.00 – 14.15

Piątek: 7.00 – 13.30

 

W celu ustalenia dogodnego terminu spotkania proszę o kontakt za pośrednictwem dziennika elektronicznego.

„Pedagog szkolny to ktoś, kto nie krzyczy, nie ocenia, nie krytykuje, nie wyśmiewa.

Pedagog to osoba, która wysłucha, zrozumie, doradzi, podpowie”.

Moje dziecko ma egzamin! Jak mogę mu pomóc?

Zbliżający się czas egzaminów, to stresujący okres nie tylko dla dzieci, które te egzaminy piszą. Również rodzice bardzo denerwują się egzaminami swoich pociech. Chcą im pomóc, wpierać je, jednak nie zawsze wiedzą, jak to zrobić. Dzisiaj przedstawiamy kilka wskazówek, które ułatwią to rodzicom.

Wskazówki dla rodziców:

  • Wspieraj dziecko: egzamin to dla niego poważna rzecz.Nie bagatelizuj jego odczuć. Jeśli mówi Ci, że bardzo się boi lub denerwuje, zapewnij mu wsparcie mówiąc, że rozumiesz jego strach i zdenerwowanie. Pozwalaj mu na wyrażanie emocji.
  • Bądź głosem rozsądku: nie strasz,nie mów, że od tego zależy jego przyszłość. Twoje dziecko to wie! Zaufaj jego kompetencjom i rozsądkowi. Wspieraj i rozmawiaj, ale odpuść sobie straszenie, krzyczenie i powtarzanie, że wydaje Ci się, że ono się nie uczy. Motywacja nie polega na zastraszaniu 
  • Nie wyrażaj swoich wątpliwości, odnośnie jego powodzenia na egzaminie i nie strasz porażką.Najgorsze co możesz zrobić, to powiedzieć, że nie wierzysz w to, że mu się uda. Albo że uważasz, że sobie nie poradzi, bo za mało przykłada się do nauki. Pamiętaj, że nie każdy musi dostać się do renomowanego liceum, by wieść dobre życie i być spełnionym! Jeśli Twoje dziecko bardzo się stara, jednak nie idzie mu najlepiej, doceniaj postęp, proces nauki, nie tylko oceniając efekt końcowy.
  • Pomóż dziecku zaplanować czas na naukę. Wspólnie opracujcie plan powtórek materiału.Wspólnie powtarzajcie materiał, jeśli dziecko tego chce. Nie narzucaj swojej pomocy na siłę. Jeśli woli uczyć się samo- uszanuj to. Aby mu pomóc, możesz na przykład stworzyć quiz dotyczący jakiegoś rozdziału z podręcznika. W tym celu polecamy stronę kahoot.com . Rozwiązywanie quizu pozwoli zarówno na powtórzenie materiału oraz dobrą zabawę.
  • Pozwalaj dziecku na przerwy od nauki! Efektywność wcale nie rośnie wraz z ilością czasu spędzonego nad książkami! Zadbaj o to, by dziecko się wysypiało, spędzało czas na świeżym powietrzu. Jeśli uczy się do późna w weekendy- niech dłużej pośpi.

Porada:

Pamiętaj!
Jeśli Twoje dziecko bardzo boi się egzaminu, stresuje nim, podporządkowuje mu cały swój czas- udajcie się do specjalisty po pomoc. Może to być szkolny psycholog. Długotrwała ekspozycja na stres nie jest dobra dla dziecka. Taka sytuacja może też spowodować, że z powodu nadmiernego strachu dziecko całkowicie „zablokuje się” w trakcie egzaminu i odniesie porażkę pomimo tego, że było przygotowane. Specjalista pomoże dziecku spojrzeć na tę sytuację z dystansu, rozwiać jego wątpliwości i po prostu porozmawiać o emocjach, które ono odczuwa. Możecie poprosić o wskazówki, które pokażą dziecku jak radzić sobie ze strachem lub stresem

 

Źródło: https://tandemwarsztaty.pl/moje-dziecko-ma-egzamin-jak-moge-mu-pomoc/

Drogi Uczniu, przyjdź, gdy:

  • chcesz podzielić się swoją radością, sukcesem,
  • czujesz, że nikt Cię nie rozumie,
  • jesteś samotny,
  • nie potrafisz porozumieć się z kolegami, koleżankami czy dorosłymi,
  • masz problemy rodzinne.

Przyjdź także z każdą sprawą, z którą sam nie potrafisz sobie poradzić.

Drogi Rodzicu, zwróć się do pedagoga szkolnego, gdy:

  • potrzebujesz wsparcia w procesie wychowania,
  • niepokoi Cię zachowanie Twojego dziecka,
  • chcesz porozmawiać o dziecku i Twoich z nim relacjach,
  • masz pytania dotyczące wyników w nauce i funkcjonowania Twojego dziecka w szkole,
  • masz pytania i nie wiesz, do kogo się z nimi zwrócić,
  • szukasz pomocy.

Pedagog szkolny prowadzi zajęcia dla uczniów, które są ukierunkowane na stymulowanie rozwoju, korygowanie, usprawnianie i kompensowanie zaburzeń
oraz rozwijanie mocnych stron funkcjonowania uczniów.
Zajęcia stanowią szerokie spektrum zajęć usprawniających zaburzone funkcje, o charakterze terapeutycznym, wspomagającym rozwój dzieci i młodzieży.

SPECYFICZNE OBJAWY DEPRESJI U DZIECI I MŁODZIEŻY:

  • mniejsza wyrazistość okazywania smutku i zastępowanie go rozdrażnieniem, wybuchami złości, nerwowością, częstym narzekaniem, pretensjami, a nawet agresją,
  • negatywne reakcje emocjonalne niewspółmiernie silne wobec mocy bodźca, który je wywołał, często błędnie interpretowane jako bunt,
  • wzmożona płaczliwość, lęk, niepokój, napięcie,
  • koncentracja na własnych (negatywnych) przeżyciach i stanach, przy jednoczesnym obniżeniu wrażliwości na emocje, przeżycia i potrzeby innych ludzi,
  • bóle mięśni i głowy, spadek odporności i częste infekcje, bóle brzucha, nudności, biegunki, wymioty, przykre objawy ze stron serca,
  • ogólne spowolnienie psychoruchowe kontrastujące z tzw. niepokojem manipulacyjnym, który przejawia się m.in. trudnością w usiedzeniu w miejscu, skubaniem skóry, włosów czy ubrań, obgryzaniem paznokci,
  • pojawiające się lub narastające trudności w zakresie funkcjonowania szkolnego: uczenia się, wywiązywania z obowiązków, relacji z rówieśnikami czy nauczycielami,
  • wypowiedzi lub zachowania wskazujące na poczucie winy lub bezradności, braku nadziei i snucia planów na przyszłość,
  • nagłe zmiany w wyglądzie i sposobie bycia, używanie substancji psychoaktywnych, zachowania ryzykowne lub symptomy uzależnień behawioralnych (np. od smartfonu, zakupów, hazardu, pornografii).

PODSTAWOWE OBJAWY DEPRESJI U DZIECI I DOROSŁYCH:

  • przygnębienie, smutek, utrata bądź ograniczenie zdolności przeżywania przyjemności i radości,
  • apatia, brak zainteresowania, wybuchowość, drażliwość, agresja, płaczliwość (łatwe wzbudzanie trudnych emocji),
  • subiektywny brak nadziei czy sensu życia, poczucie winy, bezradności, bezwartościowości czy wadliwości,
  • ograniczenie aktywności, osłabienie lub utrata dotychczasowych zainteresowań,
  • spowolnienie lub pobudzenie psychoruchowe,
  • spadek energii, męczliwość, uczucie przytłoczenia czy przeciążenia,
  • trudności z koncentracją uwagi, czytaniem ze zrozumieniem, rozumowaniem, uczeniem się i podejmowaniem decyzji,
  • zmiana apetytu, a nawet masy ciała
  • trudności z zasypianiem, wczesne wybudzanie się albo nadmierna senność,
  • nawracające myśli o bezsensie życia, o śmierci lub samobójstwie.

JAK REAGOWAĆ?

  • otoczyć troską dziecko, które doświadcza sytuacji silnie stresującej, i wspierać je (dyskretnie obserwować, życzliwie rozmawiać, skonsultować się z nauczycielem),
  • zadbać o to, aby dzieci i młodzież wiedziały, że mogą zwrócić się do nas lub innej osoby w razie kryzysu i nie obawiały się tego zrobić,
  • uświadamiać dzieci, że o problemach i kryzysach należy mówić, że szukanie pomocy, gdy czujemy się źle, to naturalna sprawa,
  • dbać o relacje i budować je na bazie wzajemnego szacunku, życzliwości i zaufania. 

WAŻNE TELEFONY:

Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży

tel. 116 111
(czynny 7 dni w tygodniu, 24 h na dobę)

Ośrodek Interwencji Kryzysowej
– pomoc psychiatryczno-pedagogiczna

tel. 22 855 44 32

Telefon zaufania – dla osób które znalazły się w trudnej sytuacji i potrzebują natychmiastowego interwencyjnego wsparcia.

Telefon Zaufania

tel. (22) 621 35 37

Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka

800 12 12 12

Telefoniczna Pierwsza Pomoc Psychologiczna

tel. 22 425 98 48
(poniedziałek – piątek od 17:00 do 20:00 / sobota od 15:00 do 17:00)

PEDAGOG RADZI…

DZIECKO I SMARTFON

Widok małego dziecka trzymającego w ręku smartfon staje się powoli „normą”. Widok ten jest tak częsty, że prawie nikogo już nie dziwi, a smartfon jest nazywany „smoczkiem XXI wieku”.

Czy smartfon rzeczywiście jest dla małych dzieci?

Zdecydowanie NIE!

Według zaleceń WHO dziecko do drugiego roku życia w ogóle nie powinno korzystać z urządzeń typu smartfon i tablet. Dla starszych dzieci (trzy-, czterolatki) odpowiedni czas korzystania z urządzeń mobilnych to ok. 15 minut (nie codziennie, pod nadzorem dorosłego, nie przed snem). Pięciolatek nie powinien spędzać przed ekranem więcej niż łącznie jedną godzinę dziennie. Dlaczego?

Zbyt długie korzystanie z urządzeń mobilnych lub korzystanie z nich przez zbyt małe dzieci powoduje:

  • problemy ze wzrokiem, koncentracją, samokontrolą, kreatywnością, komunikacją, rozwojem ruchowym;
  • deficyty motoryczne, sensoryczne, wady postawy, brak możliwości doświadczania świata zmysłami;
  • nadmierne pobudzenie, trudności w radzeniu sobie z emocjami, trudności w ich nazywaniu, trudności w nawiązywaniu kontaktów społecznych;
  • zahamowanie procesów poznawczych.

RODZICU:

  • Dostosuj czas korzystania swojego dziecka z urządzeń mobilnych do jego wieku, pamiętając o tym, że wiele czynności i zabaw wpływa na jego rozwój znacznie lepiej niż smartfon czy tablet.
  • Pamiętaj, że dziecko powinno korzystać z tego typu urządzeń pod opieką i nadzorem osoby dorosłej.
  • Rozmawiaj z dzieckiem o tym, co obejrzało i wyjaśniaj na bieżąco to, co się dzieje na ekranie.
  • Pamiętaj – podstawą prawidłowego rozwoju dziecka jest poświęcenie mu uwagi, wspólna zabawa, czytanie i oglądanie książeczek, rozmowa czy aktywność fizyczna.

POMAGAMY DZIECKU POKONYWAĆ TRUDNOŚCI

Trudne doświadczenia mogą być dla dziecka z jednej strony źródłem napięcia i przykrości, z drugiej – mobilizacją do trenowania poczucia kompetencji i zaradności. Sytuacje trudne pojawiają się, gdy dziecko spotyka się z wymaganiami, co do których nie zna gotowych rozwiązań, bo nigdy wcześniej się z czymś podobnym nie zetknęło.

Na początku edukacji sytuacje takie związane są z adaptacją dziecka w nowym środowisku, gdzie wszystko dla dziecka jest zupełnie różne od tego, czego zdołało dotąd doświadczyć. Uczy się ono zachowywać zgodnie z ustalonymi przez dorosłych regułami panującymi w placówce. Tak naprawdę każda zmiana, odejście od rutyny, typowych, codziennych zdarzeń wprowadza pewną trudność a związane z nią sytuacje są różnorodne ze względu na:

– typ kontaktów, w jakich uczestniczy dziecko: z dorosłymi, z dziećmi rozwijającymi się normalnie, z niepełnosprawnością;

Dobry pomysł: warto zadbać, aby nasze dziecko miało kontakt z dziećmi i osobami dorosłymi w różnym wieku. Doskonałą do tego okazją mogą być zabawy na placu zabaw, odwiedzanie osób starszych zarówno z rodziny, jak i spoza niej.

– środowisko, w jakim dziecko jest aktywne: miejsca dobrze mu znane;

Dobry pomysł: wspólne wyjścia do muzeum, teatru, na pocztę, stację kolejową, do parku, wycieczki do lasu, innych miejscowości. Dzieci poznają dzięki temu nowe miejsca, jak
i nowe osoby.

– rolę: jaką przyjmuje dziecko: jako uczeń, kolega/koleżanka, badacz, gospodarz, gość;

Dobry pomysł: warto od czasu do czasu stawiać przed dzieckiem nietypowe zadania, np. poprosić, aby wcieliło się w którąś z tych ról, przygotowało coś wspólnie z rodzicami czy rodzeństwem i opowiedziało o tym dziadkom, zaproszonym gościom.

Najważniejsze to zachować równowagę

Uczenie się samodzielności i zdobywanie poczucia kompetencji powinno dokonywać się w rytmie dostosowanym do możliwości dziecka. Nie oznacza to więc, że w każdym tygodniu trzeba planować dzieciom wycieczkę do nowego miejsca, codziennie uczyć je nowych zabaw, organizować dla nich spotkania czy przygotowywać zadania. Zbyt duża ilość nieuporządkowanych doświadczeń wprowadzi jedynie chaos i spowoduje przeciążenie nadmierną liczbą bodźców. Opanowanie każdej dziedziny wymaga od dziecka czasu. Znacznie lepiej robić mniej rzeczy, ale znajdować czas, by wydobyć z nich jak najwięcej. Pod kierunkiem dorosłego dziecko powinno mieć okazje do refleksji, dzielenia się swoimi przeżyciami i uświadamiania sobie swoich myśli i uczuć. Jeżeli rodzic widzi, że dziecko nie chce w czymś uczestniczyć, powinien głośno nazwać te obawy, np. Widzę, że chyba trochę się obawiasz tej zabawy. Czasem tak jest, niektórzy nie za bardzo lubią, gdy inni się na nich patrzą. Nie ma sensu pocieszanie dziecka, że wszystko będzie dobrze albo, że świetnie sobie poradzi, zanim mu nie pokażemy, że wiemy, co przeżywa. To dla dziecka też ważny sygnał, że jego emocje są czymś normalnym i mogą się zdarzyć każdemu, a to najlepszy sposób, aby dodać odwagi.

ROLA DOROSŁEGO:
Obecność i towarzyszenie dziecku w trudnej sytuacji – rodzic uważnie przygląda się działaniom dziecka i rozpoznaje momenty, w których potrzebuje ono wsparcia, udziela pomocy poprzez wspólną aktywność z dzieckiem i wycofuje się, gdy tylko przestaje być ona konieczna.tworzenie odpowiedniego emocjonalnego klimatu uczenia się:
– rodzic wierzy w kompetencje dziecka i ufa, że sobie poradzi; daje to dziecku pewną swobodę działania;
– dorosły nazywa i opisuje przeżycia dziecka – jego lęki, obawy, radości, osiągnięcia, myśli i doświadczenia.

STYLE UCZENIA SIĘ

R. I. Anders zdefiniował styl uczenia się jako ,,czynności i procesy myślowe, które warunkują dobre wyniki uczenia się”. Na przestrzeni lat dokonano wielu klasyfikacji stylów uczenia się. Jedną z bardziej znanych jest klasyfikacja VAK zaproponowana w 1920 roku przez pedagogów takich jak Keller, Fernald, Keller, Orton, Gillingham, Montessori i Stillman. Zgodnie z nią ludzie dzielą się na: wzrokowców, słuchowców i kinestetyków.

Źródło: http://www.ore.edu.pl

WZROKOWCY

W każdym systemie nauczania punktem wyjścia jest rozpoznanie przez system stylu uczenia się danej osoby. Pytania są formułowane w ten sposób, że pozwalają odróżnić wzrokowca od słuchowca i kinetyka. Generalnie wzrokowiec:

  • lubi czytać, patrzeć, rysować
  • lepiej zapamiętuje informacje zapisane na papierze od tych zasłyszanych
  • ma dobre poczucie kierunków i równowagi
  • ma lepsze poczucie przestrzeni niż czasu
  • słów i poprawnej pisowni lepiej się uczy, gdy je widzi
  • woli czytać niż słuchać wykładu nauczyciela
  • jest zorganizowany
  • woli oglądać niż mówić czy słuchać
  • lepiej zapamiętuje twarze niż imiona
  • łatwo rozprasza się w hałasie
  • preferuje sztuki wizualne
  • łatwo zapamiętuje szczegóły, w tym kolory oraz układy przestrzenne

Sposoby na mobilizację wzrokowca do nauki

Typowy wzrokowiec posługuje się technikami wizualnymi, by lepiej przyswoić informacje. Najlepiej uczy się tego, co widzi. Mówi szybko, jest niecierpliwy, ma skłonność do przerywania. Wzrokowcy często posługują się takimi słowami jak ,,widzieć”, ,,patrzeć”, ,,wygląd”, ,,obserwować”. Stąd też używają zwrotów takich jak: .,,popatrz jak łatwo to zrozumieć” ,,spójrz jaka piękna muzyka”, ,,zobacz jak to pięknie pachnie”. Zapominają to co usłyszą, a zapamiętują to, co zobaczą. Działają według zasady: ,,pokaż mi, a ja zrozumiem”. Nauczyciel, który chce pomóc wzrokowcowi w łatwiejszym przyswajaniu informacji powinien starać się z jednej strony stosować różnorodne formy wizualne na lekcjach jak również inspirować ucznia do samodzielnego używania i łączenia grafik.

Sposoby nauki:

  1. Do nauki wykorzystuj obrazy, zdjęcia, mapy, wykresy, diagramy, prezentacje PowerPoint.
  2. Wybieraj te podręczniki do nauki, które są bogate w formy graficzne.
  3. Korzystaj z zakreślaczy w czasie robienia notatek, powtórek, przygotowań do testów.
  4. Nauka nowych zwrotów z fiszek.
  5. Posługuj się różnymi kolorami zapisując informacje.
  6. Filmy, zdjęcia pozwolą lepiej zrozumieć treść usłyszaną.

SŁUCHOWCY

Słuchowcami nazywamy takie osoby, które najefektywniej uczą się poprzez wrażenia audytywne. To osoby o bardzo dobrze rozwiniętej inteligencji muzycznej przykładowo dyrygenci, instrumentaliści, lutnicy, piosenkarze czy melomani. Jako, że głównym zmysłem dzięki któremu odbierają i interpretują informacje pochodzące ze świata zewnętrznego jest słuch to, aby ich nauka była skuteczna trzeba posłużyć się specjalnymi narzędziami. Jak uczą się słuchowcy?

Charakterystyczne cechy słuchowca

  • Lubi samodzielnie głośno czytać
  • Nie boi się udzielać odpowiedzi ustnych, lubi wypowiadać się publicznie
  • Jest dobry w wyjaśnianiu
  • Pamięta imiona i twarze
  • Zwraca uwagę na efekty dźwiękowe występujące w filmach
  • Lubi muzykę
  • Czyta powoli
  • Dobrze działa w grupie
  • Nie może milczeć przez dłuższy czas
  • Najbardziej lubi ustne relacje
  • Myśli na głos, śpiewa lub nuci
  • Szybko uczy się wierszy, rymowanek, piosenek
  • Komunikuje się ze światem poprzez słowa i liczby

Jak zmobilizować słuchowca do nauki

Osoba, która w największym stopniu korzysta ze zmysłu słuchu często operuje takimi zwrotami jak: ,,to brzmi nieźle”, ,,wszystko gra”, ,,powinniśmy to nagłośnić”, ,,muszę to usłyszeć”, ,,jesteś zbyt hałaśliwy”. To osoba spokojna, wyciszona, lubiąca harmonię i spokój. Choć źle znosi całkowitą ciszę to jednak nadmiernie wysoki poziom hałasu skutecznie rozprasza jej uwagę. W procesie edukacji szkolnej, aby pomóc słuchowcom w lepszym opanowaniu materiału nauczyciel przede wszystkim powinien w trakcie lekcji postawić na werbalizację.

Sposoby nauki:

  1. Korzystanie ze słownych skojarzeń do zapamiętywania faktów.
  2. Wykorzystaj rytm, stukanie, klaskanie, piosenki.
  3. Oglądaj filmy edukacyjne.
  4. Słuchaj pliki audio.
  5. Powtarzaj swoimi słowami omawiane na lekcjach kwestie.
  6. Ucz się poprzez głośne powtarzanie materiału, tworzenie monologów.

Osoby, które można określić mianem słuchowców najlepiej uczą się poprzez słuchanie
i mówienie. Dzięki bardzo dobrze wykształconej wrażliwości słuchowej mają ogromny talent do weryfikacji prawdziwości wypowiadanych słów poprzez uważne wsłuchanie się w sygnały dźwiękowe takie jak zmiana tonu głosu. Dobrym pomysłem dla słuchowca będzie instalacja na swoim komputerze narzędzia rozpoznawania mowy. Dzięki temu można czytać na głos swoje notatki do mikrofonu, a następnie odtwarzać je czy dyktować i edytować tekst np. referatu.

KINESTETYCY

Obok wzrokowców i słuchowców dość liczną grupę stanowią kinestetycy czyli osoby uczące się poprzez ruch, działanie, badanie, odkrywanie. Wielu spośrod nich pracuje jako aktorzy, tancerze, sportowcy czy chirurdzy. Jak uczą się kinestetycy?

Charakterystyczne cechy kinestetyka

  • Pamięta to, co samodzielnie wykonał, nie to co zobaczył czy usłyszał
  • Używa ciała i zmysłu dotyku, by poznać świat wokół siebie
  • Lubi emocje i ruch
  • Stawia na aktywność fizyczną, często uprawia sport np. bieganie, lubi chodzić na spacery
  • W czasie rozmowy aktywuje różne części swojego ciała, żywo gestykuluje
  • Zazwyczaj lubi taniec
  • Nie lubi czytać ani słuchać
  • W trakcie zajęć wierci się, ciężko jest mu usiedzieć w jednym miejscu przez dłuższy czas
  • Ma dobre poczucie czasu i ruchu ciała
  • Lubi porównywać różne rzeczy
  • Wykazuje zdolności dekoracyjne, w pracy z narzędziami czy w naprawach
  • Nieporządek to jego żywioł
  • Jego wyobraźnię uruchamia ruch
  • Jest mało odporny na wpływ otoczenia

Sposoby nauki

Kinestetyk uczy się wtedy, kiedy samodzielnie wykonuje dane czynności i bezpośrednio się w nie angażuje. Najgorszym sposobem na sprawdzenie jego umiejętności są długie testy czy eseje, najlepszym: krótkie definicje, testy wyboru. To osoby, które na tle klasy często uważane są często za nadpobudliwe przez to, że uczą się inaczej. Jak zachęcić kinestetyka do nauki?

  1. Do nauki, w miarę możliwości korzystaj z obiektów fizycznych np. modeli.
  2. Korzystaj z fiszek w trakcie nauki (można je dotknąć i przenieść, co ułatwia kinestetykowi proces nauki).
  3. Używaj modelinę, puzzle, drewniane litery, globusy, mapy.
  4. Pisz i rysuj na dużych arkuszach papieru, gdyż to także jest aktywność fizyczna.
  5. W miarę możliwości bierz udział w eksperymentach i doświadczeniach na lekcjach.
  6. Bierz udział w wycieczkach.
  7. Przygotowuj projekty.
  8. Rób przerwy w czasie nauki, ucz się w krótkich blokach czasowych.
  9. Ucz się w czasie aktywności fizycznej: biegania, jazdy na rowerze itp.

Kinestetycy najlepiej uczą się poprzez ruch i doświadczenie. Dominującym u nich jest zmysł dotyku.

Skip to content